Άκυρη θεωρεί την ανταλλαγή της λίμνης Βιστωνίδας με δύο σημαντικά ακίνητα του Δημοσίου, αρεοπαγιτική εισήγηση-βόμβα, αποκρούοντας τις απόψεις της Μονής Βατοπεδίου και δικαιώνοντας πλήρως το Δημόσιο στο ιδιοκτησιακό ζήτημα.
Η αρεοπαγιτική εισήγηση υιοθετεί το σκεπτικό του Εφετείου για ποιο λόγο η Μονή Βατοπεδίου ουδέποτε απέκτησε κυριότητα στη λίμνη Βιστωνίδα επί Βυζαντίου, Τουρκοκρατίας και βουλγαρικής κατοχής
Η αρεοπαγιτική εισήγηση προτείνει να επικυρωθούν δύο αποφάσεις του Εφετείου Αθηνών, που δέχθηκαν ότι η Μονή ουδέποτε απέκτησε κυριότητα στις επίμαχες εκτάσεις της λίμνης και ότι είναι άκυρα τα συμβόλαια μεταβίβασης της λίμνης στο Δημόσιο (γιατί του ανήκε ήδη), καθώς και της μεταβίβασης στη Μονή (μέσω της άκυρης ανταλλαγής) δύο ακινήτων-“φιλέτων” του Δημοσίου, το ένα έκτασης 10,5 στρεμμάτων στην περιοχή Καπναποθηκών Νέας Κρήνης του δήμου Καλαμαριάς (αντικειμενικής αξίας 3 εκατ. ευρώ) και το άλλο στο Λαύριο (δασική έκταση 148 στρεμμάτων που θα μετατρεπόταν σε αγροτική και οικοπεδική, αντικειμενικής αξίας 891.648 ευρώ).
Σε διαδικασία ενώπιον του Α΄ τμήματος του Αρείου Πάγου, η Μονή πήρε αναβολή για το φθινόπωρο (το Δημόσιο εξέφρασε αντιρρήσεις), για την βασική υπόθεση του ιδιοκτησιακού και την αναίρεσή της κατά της απόφασης-καταπέλτη του Εφετείου Θράκης (197/15) που έκρινε ότι όλες οι επίμαχες εκτάσεις (η λίμνη, οι παραλίμνιες και η νησίδα) ανήκουν στο κράτος.
Για τις άλλες δύο αναιρέσεις της κατά των παρόμοιων (για το ιδιοκτησιακό) αποφάσεων του Εφετείου Αθηνών, η Μονή ζήτησε να μην εισαχθούν σε συζήτηση (δεν μπορούσε να ζητήσει γι’ αυτές δεύτερη αναβολή) και ο ΑΠ θα κρίνει αν η στάση αυτή ισοδυναμεί με παραίτηση.
Ωστόσο, η εισήγηση του αρεοπαγίτη Β. Πέππα υιοθετεί τις άγνωστες μέχρι τώρα αποφάσεις-κόλαφο, που μέσα από εκατοντάδες σελίδες, εξηγούν (όπως και το Εφετείο Θράκης) γιατί η Μονή ουδέποτε απέκτησε κυριότητα στη λίμνη ούτε επί Βυζαντινών αυτοκρατόρων, ούτε επί Τουρκοκρατίας, ούτε επί Βουλγαρικής κατοχής, μετά την οποία πέρασε “δικαιώματι πολέμου” στο Ελληνικό Δημόσιο.
Η εισήγηση υιοθετεί την εφετειακή κρίση ότι αφού τα επίμαχα ακίνητα ανήκαν στο Δημόσιο, δεν μπορούσε να υπάρξει ανταλλαγή και είναι άκυρα τα σχετικά συμβόλαια, από τα οποία ζημιώθηκε το Δημόσιο (για την δασική έκταση του Λαυρίου επισημαίνεται ότι παραβιάστηκαν οι προστατευτικές για τα δάση διατάξεις του Συντάγματος).
Κατά τις εφετειακές αποφάσεις, για την όλη κατάσταση υπάρχει μάλιστα συνευθύνη εκπροσώπων της Μονής, αλλά και πολιτικών και υπηρεσιακών οργάνων του Δημοσίου σε ποσοστό συνυπαιτιότητας 50% και αναγνωρίστηκε ότι για καθένα από τα άκυρα συμβόλαια η Μονή οφείλει αποζημίωση στο Δημόσιο από 90.000 ευρώ.
Η αρεοπαγιτική εισήγηση προτείνει να ανατραπεί η αποζημιωτική ευθύνη, λόγω 5ετούς παραγραφής.
Στην εκκρεμή ποινική δίκη, η εισαγγελέας Β. Κρίνα έχει προτείνει αθώωση των 14 κατηγορουμένων και αναμένεται τον επόμενο μήνα η απόφαση.
Πηγή: Α. Αυλωνίτης – ΕΘΝΟΣ
