Ο Ευρασιατικός λύγκας, ανήκει στα αιλουροειδή και είναι το μεγαλύτερο από τα 4 είδη λύγκα που υπάρχουν
Ένα από τα πιο σπάνια αιλουροειδή που υπάρχουν στην Ευρώπη φαίνεται πως κατοικεί στα βουνά της Θράκης, αν και τις τελευταίες δεκαετίες τα ίχνη του έχουν εξαφανιστεί. Ο λόγος για τον Ευρασιατικό λύγκα που είναι το τρίτο σε μέγεθος σαρκοφάγο της Ευρώπης, μετά την αρκούδα και τον λύκο.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 η εξάπλωση του λύγκα στην Ελλάδα υπέστη μια συντριπτική συρρίκνωση. Οι τελευταίες επιβεβαιωμένες μαρτυρίες για την παρουσία “σαρί γκουτζούκ” όπως τον ονομάζουν στη Θράκη (δηλαδή κοκκινωπό με κοντή ουρά) έρχονται από τα βουνά του Έβρου πριν από αρκετές δεκαετίες. Τότε σταματούν οι αναφορές για λύγκες και στα βουνά της Ροδόπης.
Στη Βουλγαρία το τελευταίο ζώο που σκοτώθηκε ήταν στο Pirin το 1941. Τις τελευταίες δεκαετίες έχουν αυξηθεί οι μαρτυρίες παρουσίας τέτοιων ζώων στην περιοχή της Οροσειράς Ροδόπης. Μέχρι όμως αυτές να επιβεβαιωθούν η ύπαρξή του λύγκα στην περιοχή αποτελεί μύθο.
Έδιωχνε τους λύκους
Σύμφωνα με την “Καλλιστώ”, στα βουνά του Έβρου, στη Θράκη, οι χωρικοί ήταν περισσότερο εξοικειωμένοι με το λύγκα, τον οποίο ονομάζουν «σαρί γκουτζούκ» (σαρί= κοκκινωπός, γκουτζούκ= κοντή ουρά). Οι κτηνοτρόφοι ανέφεραν ότι οι εμφανίσεις του λύγκα ήταν σπάνιες, ήδη, από τις δεκαετίες 1950-1960. Οι ντόπιοι ανέφεραν, επίσης, ότι ήταν αρκετά εξοικειωμένοι και με το κλάμα του λύγκα και οι βοσκοί πίστευαν ότι ο λύγκας φόβιζε και έδιωχνε μακριά το λύκο, ο οποίος ήταν κυρίως υπεύθυνος για τις ζημιές στα κοπάδια. Τα τελευταία δύο άτομα λύγκα στην περιοχή του Έβρου παρατηρήθηκαν από ντόπιους κτηνοτρόφους στο τέλος της δεκαετίας του ’60.
Η εξάπλωση του λύγκα ξεκινούσε από την Θράκη και έφθανε μέχρι τη νότια Πελοπόννησο, με εντονότερη την παρουσία του στην οροσειρά της βόρειας και νότιας Πίνδου καθώς επίσης και στα βουνά της Μακεδονίας και της Θράκης: Βίτσι, Βαρνούντας, Βόρας, Ροδόπη. Η παρουσία του μειώθηκε μετά την μεγάλης έκτασης αποδάσωση που συνέβη στις αρχές της δεκαετίας του ’50. Συχνές εμφανίσεις του λύγκα καταγράφηκαν πριν από 40-50 χρόνια στην πεδιάδα της λίμνης Βιστωνίδας (Θράκη) και στο δάσος «Κότζα Ορμάν» που βρίσκεται στο Δέλτα του Νέστου.
Με πληροφορίες από Καλλιστώ / Φορέας Διαχείρισης Οροσειράς Ροδόπης
