Γράφει ο Βελώνης Θανάσης
Μια πρόσφατη συζήτηση με φίλους με προβλημάτισε ιδιαίτερα σχετικά με τον σύγχρονο πολιτικό διχασμό.
Μια σύντομη ιστορική αναδρομή και λίγη σκέψη αποδεικνύει του λόγου το αληθές: η διχόνοια αποτελεί το σαράκι της Ελλάδας, την διαχρονική της παθογένεια.
Δεκάδες τα παραδείγματα στην πολιτική ιστορία του τόπου μας, εκατοντάδες στην γενικότερη ιστορία του ελληνικού έθνους.
Πάντοτε το ίδιο αγκάθι, η ίδια «γέφυρα» που διχάζει αντί να ενώνει και που κανείς δεν διαβαίνει. Ή μήπως δεν θέλει να διαβεί;
Ειδικεύοντας το πρόβλημα στον πολιτικό τομέα, όπου το συγκεκριμένο ζήτημα είναι καίριο, θα ήθελα να διευκρινίσω το εξής: δεν υποστηρίζω την μη ύπαρξη διαφορετικών ιδεολογιών.
Προφανώς, ο καθένας έχει την ελευθερία της άποψης και το δικαίωμα στην πολιτική διαφορετικότητα. Αυτό, άλλωστε, είναι και το ζητούμενο του πολιτεύματος της δημοκρατίας.
Η έκφραση διαφορετικών αντιλήψεων πρέπει να είναι αναπόσπαστη σε ένα πολίτευμα σαν κι αυτό της χώρας μας.
Οποιοσδήποτε νοήμων πολίτης δεν δυσκολεύεται να καταλάβει πως δεν είναι δυνατό άπαντες να έχουμε την ίδια κοσμοθεωρία, τις ίδιες σκέψεις.
Οι πολιτικές απόψεις, εξάλλου, αποτελούν μια μορφή ανάδειξης της μοναδικότητας των ανθρώπων.
Το πρόβλημα έγκειται στην διαρκή κι έντονη απροθυμία συνεννόησης ή εύρεσης κάποιας μέσης λύσης του εκάστοτε ζητήματος.
Η ιδεολογία του κόμματος και, πολλές φορές, ο προσωπικός εγωισμός των αντιπροσώπων μας μπαίνουν σφήνα και παρεμποδίζουν την λήψη της ευνοϊκότερης απόφασης.
Οι προσωπικές κόντρες και τα όποια συμφέροντα πιάνουν υπερβολικό χώρο κι έτσι δεν έχουν θέση στα δρώμενα της πολιτικής.
Πολλοί δεν έχουν συνειδητοποιήσει πως τα διαφορετικά κόμματα δεν υπάρχουν για να διαφωνούν, αλλά για να λαμβάνουν την καλύτερη δυνατή απόφαση με γνώμονα το συμφέρον του Έλληνα πολίτη και τίποτε περισσότερο.
Η τυφλή «υπακοή» στα συγκεκριμένα ιδεολογήματα του εκάστοτε κόμματος θα συνεχίσει να σπέρνει την διχόνοια με αντίκτυπο σε όλους τους τομείς.
Οι συνεχείς διαμάχες των πολιτικών κομμάτων έχουν αποδειχθεί δυσμενείς για το κράτος και την κοινωνία. Οποιαδήποτε προσπάθεια αποδείξεως του εναντίου αποτελεί άλλη μια κοινή δικαιολογία. Όπως άλλωστε λέει και ένα παλιό ρητό, σε τίποτα δεν υπάρχει έλλειψη ικανότητας παρά μόνον έλλειψη θέλησης.
Κατά την άποψη μου, η υποχώρηση, όπου αυτή μπορεί να γίνει, αποτελεί δείγμα πολιτικής υπευθυνότητας και συνάμα φανερώνει ουσιαστικό ενδιαφέρον για το εθνικό συμφέρον.
Οι εκπρόσωποι του λαού οφείλουν να συνεργαστούν προς το κοινό όφελος που δεν είναι φυσικά άλλο από την ελληνική ευημερία.
Αφού έχει γίνει εντοπισμός τόσο του προβλήματος όσο και κάποιων αιτιών που το προκαλούν, οφείλουμε να το λύσουμε έστω σε ένα ποσοστό.
Η πολιτική συμφωνία, όσο αυτή είναι τουλάχιστο δυνατή, οφείλει να αναρριχηθεί στην επιφάνεια και αποτελεί σίγουρα μονόδρομο. Διχόνοια και διχασμός ή ενότητα και δημιουργία; Ιδού η απορία!
*Ο Βελώνης Θανάσης είναι φοιτητής Ηλεκτρολόγος Μηχανικός στο Πολυτεχνείο της Ξάνθης και μία από τις ασχολίες του είναι η συγγραφή των απόψεων του γύρω από διάφορα θέματα της καθημερινότητας.
