Γράφει η Εύη Σταθουλίδου
«Μέσα στη κοινωνία ο άνθρωπος προσκαλείται, ως πρόσωπο, να ζήσει μαζί με τους συνανθρώπους του με γνώμονα την αγάπη που όλα τα μοιράζεται και όλα τα συγχωρεί».
Ο Μέγας Βασίλειος, γεννήθηκε το 330 μ.Χ. στη Νεοκαισάρεια του Πόντου. Τα πρώτα γράμματα του τα δίδαξε ο πατέρας του καθώς ήταν Καθηγητής Ρητορικής. Συνέχισε τις σπουδές του στην Κωνσταντινούπολη όπου σπούδασε Θεολογία και Νομικά. Η φιλομάθειά του, τον οδήγησε στην Αθήνα όπου διδάχτηκε Φιλοσοφία, Ρητορική, Αστρονομία, Γεωμετρία και Ιατρική. Το 358 βαπτίζεται Χριστιανός και το φθινόπωρο του ίδιου έτους ξεκινά ένα οδοιπορικό σε γνωστά κέντρα ασκητισμού της Ανατολής, Αίγυπτο, Παλαιστίνη, Συρία και Μεσοποταμία, επιθυμώντας να συναντήσει πολλούς ασκητές και μοναχούς για να γνωρίσει τον τρόπο ζωής τους. Το 363 χειροτονείται διάκονος και κατόπιν πρεσβύτερος. Το 370 εξελέγη Επίσκοπος Καισάρειας αναπτύσσοντας τεράστια φιλανθρωπική δράση. Ο Μέγας Βασίλειος, έδινε πάντα τη βοήθειά του σε όλους όσοι βρίσκονταν σε ανάγκη, ανεξαρτήτως από το γένος, τη φυλή και το θρήσκευμα.
Η ανιδιοτελής αγάπη για τον άνθρωπο τον «οδήγησε» στην ίδρυση ενός πρότυπου φιλανθρωπικού συστήματος- τη λεγόμενη «Βασιλειάδα»- που λειτούργησε ως νοσοκομείο, ορφανοτροφείο, γηροκομείο και ξενώνας για τη φροντίδα και ιατρική περίθαλψη των φτωχών αρρώστων και ξένων. Ο Μέγας Βασίλειος, προέτρεπε «προς κοινωνική μέριμνα τους άρχοντες» και στην πείνα του 367-368 επέδειξε σπουδαία δραστηριότητα -οργάνωσε καταυλισμούς και λεπροκομείο, έστησε κέντρα διανομής φαγητού, επιδόθηκε σε εράνους, εργάστηκε χειρωνακτικά, αλλά και ως Γιατρός. – O λόγος του διαπνεόταν από καθαρή αγάπη για τον πάσχοντα και τον πλησίον: «Το ψωμί που φυλάς στην αποθήκη σου είναι του φτωχού.
Τα ρούχα που κρατάς κρυμμένα στην αποθήκη σου είναι του γυμνού. Τα υποδήματα που σαπίζουν αχρησιμοποίητα είναι του ξυπόλυτου. Τα χρήματα που κρύβεις βαθιά στη γη είναι του φτωχού. Λοιπόν, τόσους αδικείς, όσους θα μπορούσες να βοηθήσεις και το αρνήθηκες». Β.Ε.Π.Ε.Σ. σ. 64-65. Πέραν του φιλανθρωπικού του έργου, ο Μέγας Βασίλειος έγραψε πλήθος επιστολών, ρητορικούς λόγους συγγράμματα δογματικά, ερμηνευτικά, παιδαγωγικά, ποιμαντικά, ηθικά και λειτουργικά, μεταξύ των οποίων και τη Θεία Λειτουργία με την οποία λειτουργούν οι Ιερείς δέκα φορές το χρόνο. Ο Άγιος Βασίλειος «κοιμήθηκε εν κυρίω» τέλη του 378 σε ηλικία 49 ετών και την 1η Ιανουαρίου έγινε η πολυπληθής κηδεία του. Γι’ αυτό και η Εκκλησία όρισε να τιμάται κάθε πρωτοχρονιά το θαυμαστό πρόσωπό του, που συνδύασε τόσο έξοχα την αγιότητα με την κοινωνική αγάπη.
Β.Ε.Π.Ε.Σ. (1979) τόμ. 54, σελ. 64-65, εκδ. Απ. Διακονίας, Αθήνα
Γιαννικοπούλου, Β. (1991). Ο ρόλος του Μ. Βασιλείου στη συμφιλίωση Ελληνισμού – Χριστιανισμού. Εκδόσεις: Μ. Γρηγόρης
Τέλος φόρμας
Νευράκη, Ν. (1979). Ο Ουρανοφάντωρ Βασίλειος: Ο φανερώνων τις ουράνιες πραγματικότητες. Αθήνα: Φιλική Συντροφιά νέων Σύρου
Νευράκη, Ν (2004). Οι Τρεις Ιεράρχες Χθες- Σήμερα – Αύριο. Αθήνα.
Παπαδόπουλος, Σ. (1981). Μέγας Βασίλειος, Βίος και Θεολογία. Εκδόσεις: Ιδιωτική
