Σαράντα χρόνια στα χωράφια η κ. Φατμέ από τον Παλαιό Ζυγό Ξάνθης. «Έφαγα» τη ζωή μου», λέει, σκουπίζοντας τον ιδρώτα της.
Τη συναντήσαμε πίσω από τον πάγκο της σε λαϊκή αγορά. «Βγάζουμε το φαγητό μας κι άλλο τίποτα. Τα έξοδα πάρα πολλά», προσθέτει, μην κρύβοντας την πίκρα της.
Ντομάτες, πιπεριές, μελιτζάνες, καυτερές, φασολάκια, η παραγωγή που πέρασε από τα κουρασμένα της χέρια. «Έχουμε από όλα. Αλλά, δυστυχώς φέτος είμαστε ακόμη πιο χάλια γιατί μας έκλεισαν τις λαϊκές λόγω κορονοϊού. Ήταν ακριβώς πάνω στην ανοιξιάτικη παραγωγή και αναγκαστήκαμε να τα πετάξουμε όλα. Είμαστε για κλάματα, αλλά τι να κάνουμε; Η παραγωγή σάπισε στα χωράφια», μας λέει.
Τώρα, βγαίνει και πάλι στις αγορές. Με τη βοήθεια των παιδιών της στήνει πάγκους, καλλιεργεί και πουλά, παλεύει, όπως έχει μάθει από νεαρό κορίτσι ακόμη. Χήρα με τρία παιδιά δεν έπαψε στιγμή να αγωνίζεται. «Βγάζουμε τα απαραίτητα,ίσα-ίσα ένα μεροκάματο για μας. Πώς να καλύψεις, όμως, τις ανάγκες;» αναρωτιέται.
Είναι 65 ετών και ακόμη δουλεύει. Σε τρία χρόνια βγαίνει στη σύνταξη. «Θα ζήσω άραγε να την πάρω;», αναρωτιέται. «Θα ζήσετε» της λέμε, κι εκείνη απαντά με ευχή: «Μακάρι. Η ζωή είναι δύσκολη κοπέλα μου. Πολλοί οι λογαριασμοί που πρέπει να πληρώσω».
Μια γυναίκα αγωνίστρια. Με φωνή «καθαρή», πρόσωπο «χαραγμένο» από τον χρόνο και τα βάσανα, και τίμια χέρια κουρασμένα από τη δουλειά στους αγρούς. «Είμαι χήρα και προσπαθώ με εργάτες να τα καταφέρω. Είμαι απελπισμένη», λέει ξανά, προτού επιστρέψει στον πάγκο της. Να «τα δώσει», να μην αναγκαστεί πάλι να τα επιστρέψει σπίτι, κι ύστερα να συνεχίσει τη δουλειά στο κτήμα της για την επόμενη παραγωγή.
Πηγή: ert.gr / Ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφίες: Μαρία Νικολάου
