Πέμπτη, 14 Μαρτίου, 2024

Αυτά είναι τα 5 κλασικά ρωσικά αριστουργήματα που πρέπει να δωρίσεις στον εαυτό σου

Κοινοποίηση

Η ρωσική λογοτεχνία έχει την τάση να πολώνει το αναγνωστικό κοινό. Αναλογιστείτε παραδείγματα έργων όπως το «Πόλεμος και Ειρήνη» του Λέοντα Τολστόι ή το «Έγκλημα και Τιμωρία» του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι. Έχουν συσχετιστεί άρρηκτα με την έννοια του μακροσκελούς, δύσκολου μυθιστορήματος το οποίο απαιτεί χρόνο και εξαιρετική συγκέντρωση. Δε χρειάζεται καν να έχετε διαβάσει τα βιβλία για να κατανοήσετε την αναφορά.

Σήμερα, ακόμα και τα πιο φιλόδοξα βιβλία που θα συναντήσουμε στα ράφια των βιβλιοπωλείων είναι κατανοητά και ευκολοδιάβαστα. Μεταφέρουν στον αναγνώστη το είδος των λεπτών αποχρώσεων που αποπνέουν φρεσκάδα και καθιστούν ένα έργο σύγχρονο, καθώς είναι γραμμένα με γνώριμο τρόπο.

Αντίθετα, η κλασική ρωσική λογοτεχνία είναι σαν ένα είδος μαύρης, εξαιρετικά πικρής  σοκολάτας. Είναι μία επίκτητη προτίμηση που για να τη γευτείς, απαιτεί να αφιερώσεις χρόνο αλλά και να αγκαλιάσεις την εποχή, τους χαρακτήρες της και τη λεγόμενη «ρωσική ψυχή», με τη σκληρότητά της, το χιούμορ της, την αφοπλιστική της ειλικρίνεια, την πίστη της στις παραδόσεις, αλλά και συνάμα τη δίψα της για αλλαγή, που φτάνει μέχρι τα όρια του μηδενισμού.

Άπαξ και τη γευτείς, τίποτα πια δεν μπορεί να σου προσφέρει την ίδια ψυχική ανάταση. Αυτά τα μακροσκελή, εξαιρετικά έντονα και πυκνογραμμένα μυθιστορήματα τραβούν τον αναγνώστη από το χέρι και τον οδηγούν σε εσωτερικές συγκρούσεις και στον αέναο διχασμό της ανθρώπινης ψυχής. Του ανοίγουν την πόρτα σε έναν κόσμο που έχει περάσει στη λήθη, αρχαϊκό, ο οποίος μπορεί να ξαναγεννηθεί μόνο μέσα από το χρονοντούλαπο της λογοτεχνίας.

Τα περισσότερα από τα έργα των κολοσσών της ρωσικής λογοτεχνίας είναι γραμμένα, σκόπιμα, με έναν υπερ-ρεαλιστικό τρόπο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την ταύτιση με τους χαρακτήρες από πλευράς του αναγνώστη, συναισθήματα έντονης λύπης και συμπόνιας για τα προβλήματά τους, καθώς και την αμέριστη χαρά για τη χαρά τους. Από την άλλη πλευρά, ένα συναισθηματικό βάρος αιωρείται στην ατμόσφαιρα με κάθε λέξη που προφέρουν οι χαρακτήρες. Αυτό το συναισθηματικό στοιχείο λειτουργεί σαν μια παχιά, ομίχλη μελαγχολίας που τυλίγει τον κόσμο του αναγνώστη. Για αυτούς τους λόγους τα διαμάντια της ρωσικής λογοτεχνίας δεν πρέπει να λείπουν από καμία βιβλιοθήκη. Οπότε συνεχίστε να διαβάζετε και κάντε δικά σας τα βιβλία που σας προτείνουμε παρακάτω.

Πατέρες και παιδιά, Ιβάν Τουργκένιεφ (1862)

Το αριστούργημα του Τουργκένιεφ, που αδιαμφισβήτητα ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα έργα του, πραγματεύεται τη μεταβολή των καιρών στη Ρωσία και το διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ πατέρων και γιων. Είναι το βιβλίο που έφερε την έννοια του μηδενισμού στο προσκήνιο, καθώς μελετά και αξιολογεί με έναν ώριμο τρόπο την απόρριψη των παραδοσιακών ηθών και των θρησκευτικών εννοιών.

Ο Παίκτης, Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι (1866)

Έχει συχνά ειπωθεί ότι ο συγγραφέας πρέπει να αφορμηθεί από προσωπικές εμπειρίες για να φέρει ρεαλισμό και αυθεντικότητα στο έργο του. Παθιασμένος με τη ρουλέτα, ο Ντοστογιέφσκι έπρεπε να βιαστεί για να τελειώσει αυτό το έργο, το οποίο έγραψε υπό την πίεση του εκδότη του, ώστε να ξεπληρώσει τα χρέη του. Αυτό το μυθιστόρημα απεικονίζει έναν νεαρό δάσκαλο, τον Αλεξέι Ιβάνοβιτς, ο οποίος στο τέλος καταστρέφεται από την αυτοσυνείδησή του.

Αδελφοί Καραμαζόφ, Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι (1880)

Σε αυτήν τη συναισθηματικά και φιλοσοφικά φορτισμένη ιστορία οικογενειακής αντιπαλότητας, ο Ντοστογιέφσκι εξερευνά τις διαστροφές της ανθρώπινης σκέψης και το χάος των υποσυνείδητων παρορμήσεων. Το τελευταίο μυθιστόρημα του Ρώσου συγγραφέα περιγράφει τις διαφορές στην κοσμοϊστορία των τριών αδελφών Καραμαζόφ – του θρησκόληπτου Αλιόσα, του ξέγνοιαστου Ντιμίτρι και του διανοούμενου Ιβάν. Καθένας από αυτούς εκπροσωπεί μία από τις ροπές που ορίζουν την ανθρώπινη ψυχή και όλοι μαζί φανερώνουν το πολύπτυχο και την πολυπλοκότητά της. Η μυστηριώδης δολοφονία του δαιμονικού πατέρα λαμβάνει τελετουργικές διαστάσεις και η διερεύνηση το υπαίτιου γίνεται το επίκεντρο της τρίτης και τελευταίας νουβέλας.

Θάλαμος αρ.6, Αντόν Τσέχωφ (1892)

«Ο θάλαμος αρ. 6» αποτελεί τομή στη συγγραφική εξέλιξη του Τσέχοφ καθώς με τη νουβέλα αυτή καθιέρωσε τον προσωπικό του χαρακτήρα στη λογοτεχνία. Ο γιατρός Ράγκιν είναι παγιδευμένος σε μια μετριότητα η οποία του έχει γίνει βραχνάς. Αποζητά πνευματικές συνομιλίες και αυτή του την επιθυμία έρχεται να ικανοποιήσει ένας από τους ασθενείς του διπλανού ασύλου, ο Ιβάν Ντμήτρις. Ο Αντρέι Εφίμιτς Ράγκιν σταδιακά αποσύρεται ολοένα και περισσότερο από την κοινωνία, αδιαφορώντας για το έργο και τη δουλειά του, με αποτέλεσμα να εξοργίσει τους συμπολίτες του. Η τραγικότητα του τέλους του είναι ζωγραφισμένη με έναν βαθύ ρεαλισμό από τον ταλαντούχο Τσέχωφ.

Λολίτα, Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ (1955)

Η βασική πλοκή αυτού του βιβλίου είναι ευρέως γνωστή και το έργο, εύλογα, θεωρείται στην εποχή μας ηθικά ξεπερασμένο. Το κλασικό μυθιστόρημα είχε μεγάλη επιτυχία και μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ το 1962. Αυτό που είναι συναρπαστικό στην ιστορία ενός καθηγητή αγγλικών που χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο “Χάμπερτ Χάμπερτ” είναι οι απίστευτες προσπάθειες που καταβάλλει για να αποκτήσει ένα νεαρό κορίτσι ονόματι Λολίτα. Ένα λαμπρό μυθιστόρημα του οποίου το άβολο αντικείμενο αντηχεί και ενοχλεί ακριβώς επειδή είναι εύκολο να φανταστεί κανείς ότι μπορεί να συμβεί στην πραγματικότητα.

ΤΑ ΝΕΑ του xanthinea.gr στο Google News ΤΑ ΝΕΑ του xanthinea.gr στο Google News

Διαβάστε Επίσης

Σχετικά αρθρα