Ξάνθη: Παλιννοστούντες «ξεχασμένοι» από την Πολιτεία

«Ήρθαμε στη Θράκη, για να ενισχύσουμε δημογραφικά αυτήν την ευαίσθητη περιοχή και μας υποσχέθηκαν ότι θα μας δώσουν δωρεάν σπίτια. Κάποιοι κατάφεραν να αποκτήσουν στέγη μέσω του Εθνικού Ιδρύματος Στεγαστικής Αποκατάστασης Ομογενών Ελλήνων, όμως, πολλές οικογένειες, τουλάχιστον 80 τον αριθμό στην Ξάνθη, ζουν ακόμα στο ενοίκιο, σε ακατάλληλα σπίτια και μάλιστα εδώ και τρία χρόνια το ίδρυμα σταμάτησε να δίνει το μισό μίσθωμα, όπως ήταν η αρχική συμφωνία. Πρόκειται για ανθρώπους που δεν έχουν δουλειά στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, για ηλικιωμένους που δεν έχουν σύνταξη, αφού ήρθαν σε σχετικά μεγάλη ηλικία στην Ελλάδα και δεν μπορούν να συμπληρώσουν τα σαράντα χρόνια εργασίας, που απαιτούνται για να συνταξιοδοτηθούν. Οι ιδιοκτήτες των σπιτιών που μένουν αυτές οι οικογένειες, με το δίκιο τους ζητάνε το ενοίκιο. Όμως, οι οικογένειες των παλιννοστούντων αναγκάζονται να είναι ασυνεπείς αναφορικά με το μίσθωμα, αφού δεν έχουν δουλειές και από το 2019 το Ίδρυμα έπαψε να δίνει το δικό του μισό μερίδιο γι’ αυτό», λέει στο ethnos.gr ο πρόεδρος του Συλλόγου Παλιννοστούντων «Μαυροθαλασσίτες» και γιατρός στο επάγγελμα, Ζαχαρίας Παπαδόπουλος.

«Το κοινωνικό πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί με τη στέγαση των παλιννοστούντων, είναι οξύτατο και όποιες από τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου, δεν αδιαφορούν για την τύχη αυτών των ανθρώπων, πρέπει να βοηθήσουν για την αντιμετώπισή του. Απευθυνόμαστε στον πρωθυπουργό, στην κυβέρνηση και σε όλα τα πολιτικά κόμματα να συνεργαστούν εποικοδομητικά, για να βρεθεί η βέλτιση λύση. Η ίδια η πατρίδα μας κάλεσε αυτούς τους ανθρώπους να αφήσουν τις περιουσίες τους και να έρθουν στην Ελλάδα. Ανταποκρίθηκαν και εγκαταστάθηκαν σε ευαίσθητες περιοχές της χώρας. Τώρα τους λένε, φύγετε από τα σπίτια σας…», τονίζει από την πλευρά της η πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Ποντίων Παλιννοστούντων, Ταμίλα Ελευθεριάδου.

Άνθρωποι άνεργοι, άρρωστοι και ηλικιωμένοι είναι η συντριπτική πλειοψηφία των παλιννοστούντων που τους έχει ξεχάσει η Πολιτεία. Σχεδόν τρεις δεκαετίες γέμισαν από υποσχέσεις. Στην πράξη εγκαταλείφθηκαν να αντιμετωπίζουν μόνοι τους τη σκληρή πραγματικότητα. 

«Είμαι καρκινοπαθής, δε δουλεύω και έχω δύο παιδιά, εκ των οποίων το ένα με ειδικές ανάγκες. Μας υποσχέθηκαν σπίτια και οικόπεδα. Συνολικά 26 χρόνια είμαι εδώ και δεν έγινε τίποτα. Ακόμα μας κοροϊδεύουν. Έχουμε γίνει… τσιγγάνοι. Αναγκαζόμαστε να αλλάζουμε σπίτια συνέχεια», λέει με αγανάκτηση ο Μιχάλης Μαυρόπουλος.

«Τρία χρόνια έχει να πάρει ενοίκιο ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που μένω. Πώς να δώσω χρήματα, αφού δε δουλεύω; Δε θα βγω από το σπίτι, ακόμα κι να έρθει ο εισαγγελέας. Ας με βάλουν στη φυλακή», τονίζει από την πλευρά του ο Κωνσταντίνος Τσιλιγγαρίδης.

Ως τραπεζικοί υπάλληλοι εργάζονταν στην Γεωργία ο Ηρακλής Ξανθόπουλος και η σύζυγός του, Ελένη. Εισπράκτορας ο πρώτος, διευθύντρια στο τομέα των ταμείων η δεύτερη. Άφησαν την οργανωμένη τους ζωή κι ένα όμορφο σπίτι και έφτασαν στην Ελλάδα, την πατρίδα τους, για να εκπληρώσουν το όνειρό τους. Κατάντησαν να επιβιώνουν με πολύ ζόρι σε ένα πολύ παλιό σπίτι, στο Νέο Ζυγό, του οποίου η στέγη είναι έτοιμη να καταρρεύσει από την υγρασία και να παγώνουν τις κρύες νύχτες του χειμώνα στα υπνοδωμάτια, αφού δεν υπάρχει θέρμανση σε αυτά. Μάλιστα, η κ. Ελένη πάσχει από την καρδιά της και περισσότερα από είκοσι χρόνια ταλαιπωρείται πολύ με την υγεία της.

«Στην Ελλάδα ήρθαμε το 1994. Και εγώ και η σύζυγός μου περίπου 25 χρόνια δουλεύαμε στην τράπεζα. Όλα αυτά τα χρόνια είναι χαμένα…  Η σύζυγός μου από το 1998 είναι άρρωστη. Έχει κάνει τριπλό μπάι πας και εγώ έχω μπαλονάκι στην καρδιά. Τα έσοδά μας είναι 200 ευρώ το μήνα από ένα επίδομα και τα 180 ευρώ τα δίνουμε στο ενοίκιο. Από τα πράγματα που παράγει ο μπαχτσές μας ζούμε. Αναγκάζομαι να κόβω ξύλα, για να ζεσταθούμε το χειμώνα γύρω από τη μοναδική ξυλόσομπα που έχουμε στο σπίτι, στο σαλόνι», λέει με παράπονο ο κ. Ξανθόπουλος.

Συνολικά 26 χρόνια έζησε μαζί με την οικογένειά του, με ενοίκιο σε ένα παλιό σπίτι, στο Νέο Ζυγό Ξάνθης, ο κ. Αναστάσιος Βασιλειάδης με τη σύζυγό του, Ελένη. Ανήμερα των Χριστουγέννων πριν 2,5 χρόνια κι ενώ η οικογένεια βρισκόταν στο σαλόνι, άκουσαν ένα πολύ δυνατό κρότο. Ήταν από το μισό τους σπίτι που γκρεμίστηκε ξαφνικά.

«Ευτυχώς που δεν έπεσε στο κεφάλι μας. Μια εβδομάδα συνεχίσαμε να μένουμε εδώ, με βροχή και με κρύο. Μας είπαν οι υπηρεσίες να φύγουμε, αλλά δεν είχαμε πού να πάμε. Τόσες εκτάσεις υπάρχουν στο χωριό και δε μας δίνουν ένα μικρό οικόπεδο, ώστε να χτίσουμε ένα σπιτάκι, να στεγαστούμε. Είχαμε όνειρο να έρθουμε στην πατρίδα μας, την Ελλάδα, αλλά ζούμε σαν τα σκυλιά», λέει ο κ. Βασιλειάδης. «Παρακάλεσα έναν άνθρωπο να μου δώσει το σπίτι του, με ενοίκιο, για να μείνουμε σε αυτό. Ευτυχώς, μας το έδωσε. Παίρνουμε 387 ευρώ το μήνα ως σύνταξη. Έχω καρκίνο στο στήθος και από αυτά πολλά πάνε στους γιατρούς. Πώς να ζήσουμε; Στη Γεωργία είχαμε σπίτι 450 τετραγωνικών μέτρων», λέει βουρκωμένη η σύζυγός του Ελένη.