Συνέντευξη στον Γιώργο Μαυρίδη
Για την κυκλοφορία του νέου της βιβλίου, «Ολίβια», μίλησε στο XanthiNea.gr η καταξιωμένη συγγραφέας Ρένα Ρώσση – Ζαΐρη περιγράφοντας τις συνθήκες κάτω από τις οποίες γεννήθηκε το νέο της συγγραφικό πόνημα αλλά και τον ρόλο που διαδραματίζει η αγάπη στη ζωή και το έργο της.
Η ίδια περιγράφει τις συνθήκες που διαμορφώθηκαν λόγω της πανδημίας του κορονοϊού και τον βαθμό που αυτές επηρέασαν τη συγγραφική δραστηριότητα ενώ εξηγεί τα ερεθίσματα που την οδηγούν στη συγγραφή ενός νέου βιβλίου και το εάν πιστεύει πως υπάρχει χρυσή συνταγή της επιτυχίας.
Ακολουθεί η συνέντευξη στο XanthiNea.gr και τον Γιώργο Μαυρίδη:
Πώς εμπνευστήκατε το νέο σας βιβλίο;
Στην «Ολίβια» με οδήγησε ασυνείδητα το «Τιρκουάζ», το μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ψυχογιός, τον Μάιο του 2020 κι αγαπήθηκε τόσο πολύ από τους αναγνώστες.
Η Ολίβια, η υπαστυνόμος, ήταν ένας από τους δευτερεύοντας χαρακτήρες. Εμφανίστηκε για λίγο για να επηρεάσει την πλοκή, για να με βοηθήσει να ξεσκεπάσω μυστικά που κόβουν την ανάσα.
«Ήταν μια μικροκαμωμένη, αδύνατη κοπέλα με κάτι μεγάλα γαλάζια εκφραστικά μάτια και μαύρα μαλλιά, κουρεμένα αγορίστικα. Το βλέμμα της ήταν έξυπνο, σπινθηροβόλο», έγραφα για εκείνη.
Κι έπειτα, χωρίς καλά καλά να το καταλάβω, όσο περισσότερο τη «χρησιμοποιούσα» τόσο πιο πολύ με μάγευε.
Δεν ήταν μονάχα εμφανίσιμη εξωτερικά, η ομορφιά της ψυχής της ήταν ολοφάνερη. Φαινόταν ευφυής, δυναμική και ταυτόχρονα ευάλωτη. Υπεύθυνη, γεμάτη αυτοπεποίθηση, με άριστες επικοινωνιακές δεξιότητες, έθετε από την αρχή τα όριά της. Το επάγγελμα είχε επιλέξει συνειδητά ήταν δύσκολο, απαιτητικό. Ερχόταν καθημερινά αντιμέτωπη με το σκοτάδι, ισορροπούσε σε μια λεπτή γραμμή, ανάγκαζε το μυαλό της να παίρνει γρήγορες στροφές. Έθετε σε κίνδυνο τον εαυτό της παλεύοντας να αντικρίσει το φως.
Ήταν αστυνομικός, «γένους θηλυκού» κι όπως όλες οι συνάδελφοί της, αργά ή γρήγορα, θα έπρεπε να συνδυάσει τον ρόλο της με αυτόν της μητέρας και της συζύγου. Να συνδυάσει το μπιμπερό με το όπλο.
Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως δε μπορούσα να σταματήσω να γράφω για εκείνη, πως θα ήταν η βασική ηρωίδα του επόμενου μυθιστορήματός μου.
Και κάπως έτσι γεννήθηκε η «Ολίβια».
Βούτηξα στο παρελθόν της, συμμερίστηκα τα εμπόδια στο διάβα της, πάλεψα να ανακαλύψω τα κρυμμένα μυστικά της ζωής της.
Τη φαντάστηκα μεμιάς μικρούλα, εννέα χρονών μονάχα. Τότε που οι αστυνομικοί συνέλαβαν τον πατέρα της, τον έκλεισαν στη φυλακή. Ένας όμως από αυτούς τη λυπήθηκε και την υιοθέτησε. Για χάρη του μεταμορφώθηκε σε άγγελο δικαιοσύνης, έγινε κι εκείνη αστυνομικός.
Κάποια στιγμή στα μάτια του Αντώνη συνάντησε τον έρωτα. Τον δυνατό, τον σαρωτικό. Ώσπου ήρθε αντιμέτωπη με τα κρυμμένα μυστικά της ζωής της και τότε ήταν που την κατηγόρησαν για ανθρωποκτονία…
Το χάρηκα στ’ αλήθεια αυτό το μυθιστόρημα, δε μετάνιωσα που ακολούθησα τα βήματα της αστυνομικού μου, βήματα τα οποία με οδήγησαν σε γεγονότα συγκλονιστικά.
Στην καθημερινότητα μας κινούμαστε πολλές φορές σε μια λεπτή γραμμή ανάμεσα σε αλήθειες και ψέματα, ένα βίωμα που περιγράφεται και στο βιβλίο σας. Πιστεύετε ότι υπάρχουν αλήθειες που δεν πρέπει να λέγονται και πως ένα «καλό» ψέμα μπορεί να προστατεύσει μια σχέση, μια κοινωνική επαφή, μια επικοινωνία;
Λατρεύω την αλήθεια κι ως παιδαγωγός πίστευα ακράδαντα πως οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς, πως δεν υπάρχουν «καλά» ψέματα, δε μας προστατεύουν από τίποτα, μια κι η αλήθεια βρίσκει πάντα τον τρόπο να αποκαλυφθεί. Η «Ολίβια» όμως με έφερε αντιμέτωπη με τον ίδιο μου τον εαυτό, με έκανε να θυμηθώ πως ποτέ δεν πρέπει να λέμε ποτέ.
Και μαζί με τον αναγνώστη μου παλεύω να ανακαλύψω αν υπάρχουν αλήθειες, που δεν πρέπει να λέγονται. Αλήθειες που τρομοκρατούν, που γράφονται με ανεξίτηλα γράμματα στις καρδιές, που τις ματώνουν.
Πρέπει άραγε να λέμε την αλήθεια στα παιδιά μας, να τα φέρνουμε αντιμέτωπα με τη σκληρή πραγματικότητα; Υπονομεύουν άραγε τη σχέση μας μαζί τους; Ωφελούν ή βλάπτουν την ψυχική τους υγεία;
Είναι μια καίρια ερώτηση που ο κάθε αναγνώστης της «Ολίβιας» πρέπει να απαντήσει μόνος του ανάλογα με τα δικά του πιστεύω και βιώματα, όταν θα έρθει αντιμέτωπος με την πάλη ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα.
Το αναγνωστικό κοινό αγκαλιάζει πάντα τα βιβλία σας, που γίνονται κυριολεκτικά ανάρπαστα. Πιστεύετε ότι υπάρχει «μυστικό» της επιτυχίας; Ποιo είναι το δικό σας;
Έχασα μωρό σχεδόν τη μητέρα μου, πέρασα δύσκολη παιδική ηλικία κι ένα μόνο ζήτησα από τον Θεό: Να με πλημμυρίζει η αγάπη. Είμαι ευτυχισμένη γιατί την ανακάλυψα, γράφοντας. Η συναισθηματική ανταπόκριση των αναγνωστών μου, αυτή η πολύτιμη αγάπη που μου προσφέρουν απλόχερα, είναι ένα από τα μεγαλύτερα βραβεία της ζωής μου.
Κι είναι ευθύνη βαριά. Κάθε μέρα προσπαθώ να τους χαρίζω κι εγώ την αγάπη μου, να μην τους απογοητεύσω ποτέ.
Γράφω βιβλία για τα παιδιά και τους ενήλικες εδώ και πολλά χρόνια. Πιστεύω πως δεν υπάρχει κανένα «μυστικό επιτυχίας», πως ο δρόμος της συγγραφής μπορεί να φαίνεται μαγευτικός, απαιτεί όμως υπομονή, κατάθεση ψυχής, κουράγιο, περιορισμούς, ρυθμό, συνεχή έρευνα, ενσυναίσθηση. Αλλά και συνεχή επαφή με τις ανάγκες της καθημερινότητας, τους ανθρώπους γύρω μας, τη χαρτογράφηση της ψυχής τους. Κάθε φορά παλεύω να γράψω ένα μυθιστόρημα που θα στηρίξει τους αναγνώστες μου για να τα καταφέρουν να αντικρίζουν τον κόσμο με ένα καθάριο βλέμμα, παρά τις καθημερινές τους δυσκολίες.
Παλεύω να «εκτίθεμαι» στο κοινό μου, να είμαι αληθινή, να καταθέτω τις προσωπικές μου εμπειρίες. Και να γράφω, προσπαθώντας, όσο μπορώ, να τιμήσω τα λόγια του λατρεμένου, Νίκου Καζαντζάκη:
Δεν πρέπει να τελεύει το μεροκάματο ο συγγραφέας, δεν πρέπει να μαζεύει τα σύνεργά του, αν δεν είναι σίγουρος πως δεν έχει ακουμπήσει έστω κι ένα λιθαράκι, για να χτιστεί πάνω στην άβυσσο ένα νησί…
Ανεξάντλητη πηγή ιδεών για μένα είναι η ίδια η καθημερινότητα, όλα όσα ζούμε και βιώνουμε. Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, οι Έλληνες κι οι Ελληνίδες του σήμερα, κομμάτι των οποίων είμαι κι εγώ, με κρατούν συνέχεια σε εγρήγορση, παθιάζομαι να χαρτογραφώ την ψυχή τους, να γίνομαι ένα με τις ανησυχίες τους με τα πάθη, τα λάθη τους, τις αγωνίες, τα άγχη τους.
Οι αναγνώστες μου με βοηθούν απίστευτα, μου ανοίγουν την καρδιά τους, μου μιλούν για τραύματα της παιδικής τους ηλικίας τα οποία έπαιξαν εξέχοντα ρόλο στην προσωπικότητά τους, μου εκμυστηρεύονται προσωπικές τους ιστορίες. Τα μυθιστορήματά μου αντικατοπτρίζουν την ίδια τη ζωή, οι ήρωές μου παρόλες τις δυσκολίες, δε λυγίζουν, χαμογελούν, αισιοδοξούν και προχωρούν. Όπως ακριβώς κι η ηρωίδα μου, στην «Ολίβια».
Και ταξιδεύω. Ταξιδεύω πολύ σε κάθε μυθιστόρημά μου, υμνώ πιότερο την Ελλάδα μας. Πιστεύω πως κάθε ταξίδι, έρωτας είναι, έρωτας του καινούργιου, του διαφορετικού. Μια αίσθηση πραγματικής ελευθερίας, ένας τρόπος να μάθουμε λίγο καλύτερα τον εαυτό μας.
Η πανδημία και ο εγκλεισμός επηρέασε – αναπόφευκτα – και τον δικό σας κλάδο. Ορισμένοι συνάδελφοί σας βρήκαν τον εγκλεισμό σαν μια ευκαιρία για τόνωση της δημιουργικότητας ενώ άλλοι κάνουν λόγο για μια «νεκρή» περίοδο. Εσείς πως βιώσατε και βιώνετε όλο αυτό που ζούμε;
Ένας συγγραφέας υποβάλλει αναγκαστικά τον εαυτό του σε κάποιο είδος καραντίνας. Οπότε είμαι συνηθισμένη στη μοναξιά για να καταφέρω να ενωθώ με τους ήρωές μου, να δημιουργήσω. Αυτό που βίωσα όμως ήταν στ’ αλήθεια «αιχμαλωσία». Κάτι πρωτόγνωρο που χαράχτηκε βαθιά στη μνήμη μου. Υπήρχαν στιγμές που νόμιζα πως ζω έναν εφιάλτη, στιγμές που δεν μπορούσε να τις συλλάβει ο νους μου. Λαχταρούσα κάθε μέρα και πιο πολύ την ουσιαστική επικοινωνία, τις αγκαλιές, τα φιλιά κι έκανα υπομονή. Με επηρέασε αφάνταστα η πανδημία και ο εγκλεισμός και τις στιγμές που λύγιζα, ευχαριστούσα τον Θεό για το δικό μου σωσίβιο, τη γραφή!
Άλλαξε φυσικά κι ο ρυθμός της ζωής μου. Οι ώρες της ημέρας ξαφνικά μου φάνηκαν πως αυξήθηκαν. Υπήρχαν εκρήξεις δημιουργίας, αλλά και στιγμές αγωνίας για το αύριο, έντασης, θλίψης και πόνου για όλους τους συνανθρώπους που υπέφεραν. Αισθάνθηκα απίστευτα ευάλωτη, ήρθα αντιμέτωπη με άπειρα συναισθήματα. Την περηφάνια για το ιατρικό προσωπικό, την ντροπή για όλους όσοι δε νοιάζονταν για τον διπλανό τους. Πένθησα προσωπικές απώλειες, αντιμετώπισα τους πιο σκοτεινούς μου φόβους. Προσπάθησα να αποκρυπτογραφήσω ακόμα περισσότερο τον εαυτό μου, είδα στην πράξη τι σημαίνει ανθρωπιά. Μου έλειψαν πρόσωπα αγαπημένα, αλλά κι οι εκδηλώσεις μου σε ολόκληρη την Ελλάδα, τότε που για ένα δύο μήνες γίνομαι ένα με τους αναγνώστες φίλους μου.
Νιώθω πως όλα όσα βιώσαμε, μας βοήθησαν να συνειδητοποιήσουμε απόλυτα τον δεσμό μας με τους άλλους. Πως γίναμε ένα με το μήνυμα που προσπαθεί να μεταδώσει κι η «Ολίβια», ένα με τα λόγια του Τάσου Λειβαδίτη:
Ο κόσμος μας υπάρχει μονάχα όταν τον μοιραζόμαστε.
Οι λέξεις «έρωτας» και «αγάπη» διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στο νέο σας βιβλίο. Τι είναι για εσάς αγάπη;
Η αγάπη έχει τον πρώτο λόγο στη ζωή μου.
Η αγάπη έχει τον πρώτο λόγο στο συγγραφικό μου έργο.
Γιατί είναι ο μοναδικός μας δρόμος. Κι είναι μονόδρομος. Για να αγαπήσουμε και να μας αγαπήσουν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή. Είναι αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους, που μας εξυψώνει, που μας καθοδηγεί…
Σε κάθε μυθιστόρημα προσπαθώ να πείσω τους αναγνώστες μου να συνειδητοποιήσουν πως όλα ξεκινούν από την παιδική μας ηλικία. Αυτή καθορίζει όλη την υπόλοιπη ζωή μας. Προσπαθώ ακόμα να τους μάθω να αγαπήσουν τον εαυτό τους και να μεγαλώσουν αυτόνομα, ευτυχισμένα παιδιά, ελπίζοντας σε έναν κόσμο καλύτερο συναισθηματικά.
Γράφω προσπαθώντας να μεταδώσω μηνύματα ζωής κι αγωνίζομαι, μέσα από τους χάρτινούς ήρωές μου, να βρίσκω λύσεις σε ό,τι αντιμετωπίζουμε καθημερινά, γιατί θεωρώ πως αυτός είναι ο ρόλος του συγγραφέα.
Ακολουθήστε το XanthiNea.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα της Ξάνθης και όλες τις ειδήσεις.
