«Και είπεν ο Ιησούς∙ Τις ο αψάμενός μου;» Την ερώτηση αυτή έκανε ο Χριστός ενώ «οι όχλοι συνέπνιγον αυτόν». Οι γύρω Του κοιτάζουν παραξενεμένοι. Ο Πέτρος και οι άλλοι μαθητές δεν κρατήθηκαν: «Τι λες, Δάσκαλε, του είπαν∙ τα πλήθη του λαού σε έχουν περικυκλωμένο, σε συνθλίβουν και συ λες, ποιός με άγγιξε;». Και όμως κάποιος με άγγιξε μ’ έναν τρόπο εντελώς ξεχωριστό, επιμένει ο Χριστός. «Όταν είδε η γυναίκα ότι δεν διέφυγε την προσοχή του Χριστού, ήλθε με τρόμο, έπεσε στα πόδια Του και Του είπε μπροστά σ’ όλο τον κόσμο την αιτία, για την οποία Τον άγγιξε, και πως αμέσως θεραπεύθηκε».
Το ιδιαίτερο που υπάρχει στην προσέγγιση της πονεμένης εκείνης γυναίκας, το αποκαλύπτουν ολοζώντανα οι λίγες λέξεις που χρησιμοποιεί ο ευαγγελιστής για να περιγράψει την σκηνή. «Προσελθούσα όπισθεν ήψατο του κρασπέδου του ιματίου αυτού». Το κύμα του όχλου άνοιγε εμπρός στον Κύριο και πύκνωνε πίσω Του. Η λέξις «όπισθεν» δείχνει περισσότερη προσπάθεια. Κυρίως όμως αποκαλύπτει σεβασμό, δέος. Άρρωστη γυναίκα αυτή, έσκυψε μέσα στο πλήθος, την ώρα που εκείνο μετεκινείτο, για να πιάσει το κράσπεδο του ιματίου. Κι αυτό, διότι δεν ένοιωθε τον εαυτό της άξιο να κάνει κάτι άλλο, να γονατίσει εμπρός στον Χριστό, να Του μιλήσει, να Τον παρακαλέσει, να πιάσει το χέρι Του. Μ’ αυτό τον τρόπο άγγιξε τον Ιησού η αιμορροούσα: μ’ ένα απέραντο δέος. Γι’ αυτό, παρ’ όλο που αυτή η επικοινωνία δεν είχε στην αρχή κανένα διάλογο, ήταν αληθινά συγκλονιστική και αποτελεσματική. Και η γυναίκα την ένοιωσε μ’ ένα μοναδικό τρόπο «και αμέσως σταμάτησε η αιμορραγία της». Αλλά και ο Κύριος αισθάνθηκε έντονα το γεγονός. «Ήψατό μου τις», είπε, «εγώ γαρ έγνων δύναμιν εξελθούσαν απ’ εμού».
Πιθανώς σήμερα να κοινωνήσουμε. Όχι απλώς θα αγγίξουμε, αλλά θα πάρουμε μέσα μας τον Χριστό. Μήπως όμως στη συνέχεια θα ξαναγυρίσουμε στα παλιά μας πάθη, στις επιπόλαιες συζητήσεις, στις φωνές και τους θυμούς μας, αφήνοντας, την αντιπάθεια να πλημμυρίσει την καρδιά μας, τις κακές μας συνήθειες να μας διευθύνουν, σαν να μη συνέβη τίποτε;
Σαν τα πλήθη κι εμείς εκείνης της μέρας τρέχουμε πίσω από τον Χριστό. Κάποτε Τον ακουμπούμε, πιθανώς το κύμα του όχλου να μας ρίχνει επάνω Του να Τον «συνθλίβουμε», όμως συνήθως δεν κατορθώνουμε να έχουμε μία προσωπική, αποτελεσματική επαφή. Δεν Τον πλησιάζουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορεί να πει για μας «ήψατό μου τις;». Η ατονία της θρησκευτικότητας μας οφείλεται στην βαθμιαία απογύμνωσή της από το δέος.
Το ευλαβικό δέος αποτελεί τους μητρικούς κόλπους, όπου γαλουχείται μια πίστη προσωπική, δυνατή, ικανή να αποσπά τη δύναμη του Θεού και να σώζει. Αποτελεί την αφετηρία για μια πορεία ειρήνης
Ακολουθήστε το xanthinea.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλα τα τελευταία Νέα της Ξάνθης, καθώς και Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Xanthinea.gr
