Γράφει ο Γιώργος Ματζαρίδης
Ο όρος μοριοδότηση των αθλητών αναφέρεται στην επιβράβευση ορισμένων αθλητών, που έχουν φέρει διάφορες επιτυχίες σε εθνικό ή διεθνές επίπεδο, με την αύξηση του βαθμού τους στις πανελλαδικές εξετάσεις κατά ένα ποσοστό ανάλογο των επιτυχιών τους, ενώ για αρκετά μεγάλες επιτυχίες σε διεθνές επίπεδο οι αθλητές έχουν το δικαίωμα να εισαχθούν στην σχολή της επιθυμίας τους, χωρίς πανελλαδικές εξετάσεις.
Ο όρος αυτός όμως έχει προκαλέσει πληθώρα αντιδράσεων, τόσο στους αθλητές, όσο και στην κοινή γνώμη, με τους μεν να υποστηρίζουν πως η ενίσχυση που τους δίνεται είναι ελάχιστη και δεν επαρκή ώστε να συνεχίσουν να προπονούνται την χρονιά των πανελλαδικών και τους δε από την άλλη, να υποστηρίζουν πως οι ευνοϊκότεροι όροι για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση προς τους αθλητές είναι ένα μέτρο που θίγει την προσπάθεια των υπολοίπων μαθητών. Τι όμως πραγματικά ισχύει ;
Αρχικά, θα πρέπει να λειτουργήσουμε με σύνεση. Η μοριοδότηση των αθλητών γίνεται με στόχο όχι τόσο την επιβράβευση, αλλά για να δοθεί η ευκαιρία στα παιδία αυτά να συνεχίσουν την αγωνιστική τους πορεία στο άθλημα χωρίς να διακόψουν, κάτι το οποίο όταν συμβαίνει στην κρίσιμη ηλικία των 17, κατά πάσα πιθανότητα σημαίνει την γενικότερη παύση της ενασχόλησης τους με τον αθλητισμό.
Αναγκαίο κρίνεται όλοι μας να καταλάβουμε πόσο σημαντική είναι αυτή η χρονιά για τον αθλητή, καθώς στις περισσότερες περιπτώσεις παιδιών που διακόπτουν αυτή την χρονιά, δεν έρχεται ποτέ η πλήρης ανάκαμψη, με τον αθλητή να συνεχίζει συνήθως με αισθητά λιγότερο ζήλο γι’ αυτό που κάνει.
Ο αντίλογος έρχεται από την κοινή γνώμη, η οποία συνήθως αντιτίθεται σε αυτό το κίνητρο για τους νεαρούς αθλητές και υποστηρίζει πως έτσι δεν διεκδικείται επί ίσους όρους η εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και κυρίως πως με αυτό τον τρόπο δεν εισάγονται αξιόλογοι μαθητές στα πανεπιστήμια.
Όσον αφορά τα παραπάνω, η ενίσχυση που δίνεται στους μαθητές δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη, ώστε να διαφοροποιεί αρκετά το τελικό βαθμό του αθλητή (εκτός από περιπτώσεις διακρίσεων σε ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα), ενώ για να επιτευχθεί απαιτείται πολύς χρόνος, άρα ο μαθητής που μόχθησε και σε ένα άλλο πεδίο της ζωής του εκπροσωπώντας σε πολλές περιπτώσεις την χώρα του, αδυνατώντας ίσως να αφιερωθεί στην μελέτη τόσο όσο κάποιοι άλλοι, καλό θα ήταν να επιβραβευτεί, έστω και με ένα μικρό ποσοστό επί της βαθμολογίας που συγκέντρωσε.
Επίσης, η δικαιολογία των ανάξιων εισακτέων θα πρέπει να σταματήσει, όπως θα πρέπει γενικότερα στην Ελλάδα να σταματήσουμε να νοιαζόμαστε τόσο για το πως θα μπούμε στο πανεπιστήμιο, αλλά για το πως θα βγούμε. Έτσι τα παιδία αυτά εάν μπούνε με μία μικρή βοήθεια, αναλόγως την διάκριση που πέτυχαν και δεν αξίζουν να βρίσκονται στην σχολή αυτή, η ίδια θα τους αποβάλλει, καθώς δε θε μπορούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της.
Επομένως, σε καμία περίπτωση η μοριοδότηση των αθλητών δεν συμβάλλει στην παραγωγή ανάξιων επιστημόνων και δεν λειτουργεί υπέρ κάποιας συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων, αντ’ αυτού στηρίζει ελάχιστα τις προσπάθειες ορισμένων ανθρώπων να ασχοληθούν με κάτι εποικοδομητικό, το οποίο ενισχύει την υγεία τους και ενισχύει τον αθλητισμό ολόκληρης της χώρας, διότι στο πρόσωπο αυτών των ανθρώπων πολύ πιθανόν να αντικρίσουμε τους αυριανούς πρωταθλητές, τους ήρωες αυτής της κοινωνίας.
Κλείνοντας, κατά την γνώμη μου, όχι μόνο θα πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει το συγκεκριμένο κίνητρο, αλλά καλό θα ήταν να αυξηθεί το ποσοστό αυτής της ενίσχυσης. Ας δώσουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ένα κίνητρο σε κάποιους ανθρώπους που έχουν όραμα να ασχοληθούν με κάτι εκτός των τετριμμένων και να μοχθήσουν πραγματικά, ωθώντας την κοινωνία να κάνει ένα βήμα μπροστά. ΑΣ ΜΗΝ ΑΝΑΓΚΑΣΟΥΜΕ ΤΑ ΝΕΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΤΡΕΜΑΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ !
