Τον αποκαλούν – και όχι αδίκως – τον «παράδεισο» της ορεινής Ξάνθης. Ο Λειβαδίτης είναι αναμφίβολα ένα μεθυστικό ορεινό χωριό, το οποίο ενδείκνυται για κάθε φυσιολάτρη που θέλει να χαθεί μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο και να αναπνεύσει καθαρό οξυγόνο.
Ο Λειβαδίτης είναι χτισμένος σε υψόμετρο 1.200 μέτρα στο όρος Χαϊντού (Ερύμανθος) της οροσειράς Κούλας, στην οροσειρά της Ροδόπης.
Αποτελεί το ψηλότερο κατοικήσιμο χωριό της Θράκης. Βρίσκεται 51 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Ξάνθης, στις νοτιοδυτικές απολήξεις του όρους Κούλα.
Το κλίμα είναι ιδιαίτερα δριμύ και το χειμώνα το χωριό αποκλείεται από τα χιόνια πολύ συχνά. Οι θερμοκρασίες φτάνουν έως τους -25°C.
Σε μικρή απόσταση από το χωριό, βρίσκεται ο καταρράχτης του Λειβαδίτη, ο οποίος είναι ο ψηλότερος των Βαλκανίων, αφού τα νερά του πέφτουν από 50 μέτρα ύψος.
Στην περιοχή λειτουργούν οι ξενώνες του δασικού χωριού, στον Ερύμανθο.
Καταρράκτης του Λειβαδίτη (ή Τραχωνίου)
Είναι ο μεγαλύτερος καταρράκτης των Βαλκανίων και προσεγγίζεται αρκετά εύκολα από την πόλη της Ξάνθης. Ο ενδιαφερόμενος δεν έχει παρά να ακολουθήσει το δρόμο για τη Σταυρούπολη και από εκεί με έντονη ανάβαση να κατευθυνθεί στο χωριό Λειβαδίτης, που βρίσκεται στα 1300 μέτρα υψόμετρο.
Από την έξοδο του χωριού ξεκινά μονοπάτι με ανατολική κατεύθυνση το οποίο οδηγεί σε ένα από τα πολλά γεφύρια της περιοχής. Ο δασικός δρόμος μετά από 7 χλμ και με κατεύθυνση νοτιοανατολική φέρνει σε απόσταση 300 μ. από τον μνημειώδη καταρράκτη του Τραχωνίου (γνωστό και ως καταρράκτη του Λειβαδίτη). Για να φτάσει ο επισκέπτης στον καταρράκτη, θα χρειαστεί να πεζοπορήσει σε ένα ήπιο μονοπάτι, πνιγμένο στις οξιές, τα σφεντάμια, τους φράξους και τις φλαμουριές Φτάνοντας στον καταρράκτη το θέαμα είναι μοναδικό. Τα νερά πέφτουν κατακόρυφα από ύψος 60 περίπου μέτρων με τρομερό πάταγο, χαρίζοντας πλούσια βλάστηση στις σχισμές των βράχων. Η τοποθεσία φέρνει στο νου τις Ναϊάδες των αρχαίων μύθων και τις νεράιδες των λαϊκών παραμυθιών.
Η λαϊκή παράδοση αναφέρει πως στα νερά του Λειβαδίτη λούζονταν οι «καλοκυράδες» (νεράιδες), ενώ στις σπηλιές του ύφαιναν, σε πέτρινους αργαλειούς, το αραχνοΰφαντο νεραϊδόγνεμα. Εδώ χόρευαν στους διονυσιακούς ρυθμούς, οι Σάτυροι. Μέσα στα αρχέγονα αυτά δάση αντιλαλούσαν τα τραγούδια του Ορφέα, γιου της Μούσας Καλλιόπης και του θεού Απόλλωνα ο οποίος μάγευε με την κιθάρα του θεούς και τους ανθρώπους.
Το χειμώνα αρκετές φορές ο καταρράκτης παγώνει και τα αιωρούμενα κρύσταλλα σπάνε με εκκωφαντικό θόρυβο, όταν πιάσουν οι πρώτες ζεστές μέρες της άνοιξης. Γύρω από τον καταρράκτη υπάρχουν χώροι κατάλληλοι που βοηθούν τους επισκέπτες να απολαύσουν το θέαμα χωρίς κινδύνους.
